အခ်စ္လို႔ေခၚသလား

You told me You'll love me forever,
How long is forever to You?

Everyone always tell me
to listen to my heart,
But what happens
when even my heart
Doesn't know the answer

A guy and A girl can be just friends.
they will fall for each other...
May Be temporarily
May Be at the wrong time
May Be too late
or
May Be forever...?


The hardest part of moving forward
is not looking back...

ခ်စ္တိုင္းလည္းမညား

ၾကိဳး

ေထာင္းခနဲ ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ
ၾကိဳးၿပတ္သြားခဲ့တယ္။

လူလိမၼာမဟုတ္ခဲ့ေတာ့
အေလွ်ာ့အတင္းဆိုတဲ့
စကားလံုးေတြကို
မ်က္ကြယ္ၿပဳခဲ့သူ...

ေစာင္းၾကိဳးလို
အေလွ်ာ့အတင္း မညွင္းခဲ့သလို
ဝါယာၾကိဳးလို
ေႏြမွာေလွ်ာ့ၿပီး
ေဆာင္းမွာမတင္းႏိုင္ခဲ့သူ...

စြန္တစ္ေကာင္လို
မာန္မဝင့္ခဲ့ေပမယ္
မွန္စာတိုက္ထားတဲ့ၾကိဳးလို
မာန္ၾကီးခဲ့မိသူ...

တင္းလြန္းရင္ၿပတ္
ေလွ်ာ့လြန္းရင္ပတ္တဲ့
ေလွ်ာ့ၾကိဳးကုန္ခ်ိန္ေရာက္မွ
ဘြာေတးလုပ္မိသူ...

ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ဘယ္သူမွမၾကားႏိုင္တဲ့
ၾကိဳးၿပတ္သံဟာ
ငါ့ နားဝမွာေတာ့
မိုးခ်ိမ္းသံထက္ က်ယ္ေလာင္လြန္းခဲ့တယ္။

ညေဝးၾကယ္။

လြင့္က်သြားေသာ

နယ္စပ္ေဒသ

ေန ့နဲ ့ည ၾကားမွာ
တစ္စကၠန္ ့ပဲ ျခားတယ္။

... တစ္ ဒီဂရီနဲ ့
သံုးရာေျခာက္ဆယ္ ဒီဂရီၾကားမွာ
တစ္ ဒီဂရီပဲ ျခားတယ္။

ေဆာင္းနဲ ့ေႏြၾကားမွာ
ေလတစ္ေ၀ွ ့ပဲ ျခားတယ္။

အျပာနဲ ့အစိမ္းၾကားမွာ
အ၀ါတစ္စက္ပဲ ျခားတယ္။

ရွင္ျခင္းနဲ ့ေသျခင္းၾကားမွာ
မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ပဲ ျခားတယ္။

အခ်စ္နဲ ့အမုန္း ၾကားမွာ
မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းပဲ ျခားတယ္။

ဟိုဘက္ကို ကူးဖို ့ဆိုတာ
လြယ္လြယ္ကေလးပါ။ ။

မင္းလူ။ 

 

ေနေတြ ညေတြမွားေနတာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး ငါဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ တည္ရိွေနတာကို ၾကက္ေၿခခတ္ၾကီး တစ္ခုပါ  ဘဝမွာ မွန္ကန္ၿခင္းေတြ ရွာေဖြေနခဲ့ၿပီး အမွားေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္က်ဴးလြန္မိေနတဲ့ ငါ့ကို ဘယ္နတ္ေဒဝါကမွ မတားဆီးခဲ့ရတာလဲ 

 ေနာင္တဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို ငယ္ေပါင္းၾကီးေဖာ္ေနရာကေန ရန္သူၾကီးတစ္ေယာက္လို သတ္မွတ္ေပးပါ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းကို ငါကူးရဲတဲ့ သတၱိမရိွပါဘူး မ်က္ေတာင္တခတ္ေလးေတာ့ ငါၿခားခ်င္ေနမိတယ္ ရွင္သန္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္ 

အတိတ္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္ နတၱိ ပစၥဳပန္ကလဲ ဗလာ ငါ့အတြက္ အနာဂတ္ဆိုတာ စကၠဴလြတ္တရြက္ပါ စိတ္ခႏၶာတစ္ခုလံုး မနက္ၿဖန္မရိွတဲ့ အိပ္စက္ၿခင္းနဲ႔ အိပ္စက္လိုက္ခ်င္တယ္ ရွင္သန္ၿခင္းက အဲ့ေလာက္ေတာင္ ခက္ခဲေနရသလား တိုးတိုးဖြဖြေရရြတ္မိတာ ခဏခဏ

ဦးေႏွာဏ္တစ္ခု လက္ႏွစ္ဖက္ ႏွလံုးသားတစ္ခု အစာအိမ္တစ္ခု ပါတာၿခင္းအတူတူ ဘာၿဖစ္လို႔မ်ား ေလာကဓံကို ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိဆိုတာေလး ေပ်ာက္ဆံုးေနရတာလဲ

ဆန္႔က်င္ဘက္ မွန္သမွ်ကို ေၾကာက့္ရြံ႕ေနရေအာင္ ငါလဲလူတစ္ေယာက္ပါပဲ ဂ်ိဳမပါပါဘူးကြယ္ 

၁။ လာဘ္ရမႈ၊
၂။ လာဘ္မရမႈ၊
၃။ အျခံအရံရွိမႈ
၄။ အျခံအရံမရွိမႈ၊
၅။ ကဲ့ရဲ႕မႈ၊
၆။ ခ်ီးမြမ္းမႈ၊
၇။ ခ်မ္းသာမႈ၊
၈။ ဆင္းရဲမႈ အဲ့ဒီ့ ေလာကဓံေလးေတာင္ ငါတြန္းလွန္ႏိုင္စြမ္း မရိွခဲ့ဘူး

တကယ္ေတာ့ ငါဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘဝဆိုတာကို စိတ္ကူးယဥ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို သတ္မွတ္ခဲ့မိတာ ေႏြးေထြးတဲ့ ေနေရာင္ၿခည္ ေအးၿမတဲ့ မုိးေရ ခ်မ္းစိမ့္တဲ့ ေဆာင္းေလရူး အဲ့ဒါေတြပဲ ဘဝလို႔ ထင္မွတ္ထားတာ စူးရွတဲ့ ေႏြေနပူ ၿပင္းထန္တဲ့ မိုးၿခိမ္းသံ ေသြးခဲေစတဲ့ ေဆာင္းည အဲ့ဒါေတြလည္း ဘဝပဲဆိုတာ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိတာ

ဘဝဆိုတာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စာတစ္ပုဒ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မွ မဟုတ္ႏိုင္တာ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ လြင့္က်သြားတဲ့ ငါ့စိတ္ဓါတ္ကို ခပ္ေလးေလးကုန္းေကာက္လိုက္ၿပီး ညာဘက္ရင္ဘက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္တယ္ အသက္မဲ့ေနတဲ့ အၿပံဳးေလးကို ငါ့ႏႈတ္ခမ္းထက္ ခ်ိတ္ဆြဲလိုက္ၿပီးေတာ့ ငါမႏိုးထခ်င္ေတာ့တဲ့ မနက္ၿဖန္ခရီးကို ယိုင္နဲ႔နဲ႔ေလး ဆက္သြားေနရတယ္။

အကယ္၍ သတၱိဆိုတာေလးမ်ား နတ္ေဒဝါတစ္ပါးပါးက ေပးသနားခဲ့ရင္ မနက္ၿဖန္ဆိုတာကို မႏိႈးထခ်င္ေတာ့ဘူး.. အကယ္၍ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းသာ ငါကူးခဲ့ရင္ မ်က္ေတာင္တခတ္ဆိုတာ ၿပီးဆံုးခဲ့ၿပီ.. လြင့္က်သြားတဲ့ စကၠဴလြတ္တစ္ရြက္ကို ဖမ္းဆုပ္ရင္း မနက္ၿဖန္ကို ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ခရီးဆက္လိုက္ပါအံုးမယ္ အေမ။

ခ်စ္ေသာအေမနဲ႔အေဖ... သို႔။

အေမနဲ႔အေဖ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ သမီးကို ဒီအရြယ္အထိ အတက္ႏိုင္ဆံုးပံ့ပိုးၿပီး အေႏြးေထြးဆံုး ခ်စ္ၾကင္နာခဲ့လို႔ပါ။ တကယ္ဆို သမီးအသက္အရြယ္က ဘဝတစ္ခုကို ေၿခစံုရပ္တည္ႏိုင္ၿပီေလ ဒါေပမယ့္ သမီးရဲ႕အသံုးမက်မႈေၾကာင့္ အရိပ္မမိုးေပးႏိုင္ဘူးေနာ္ သမီးဆိုတာ ထီးတဲ့ေလ အဲ့ထီးက ေနပူမိုးရြာ ကာကြယ္ေပးမဲ့ ထီးရြက္မရိွခဲ့ပါဘူး သမီးၾကိဳးစားမွာပါ။


ခိုလံႈစရာရင္ခြင္သစ္ ရိွေနၿပီဆိုလဲ သမီးအတြက့္ကေတာ့ ရင္ခြင္ေဟာင္းကို လိုအပ္ေနၿမဲပါ ခဏခဏလဲက်တက္တဲ့ သူအတြက့္ အိမ္ဆိုတာ နားခိုစရာေလ အေတာင္စံုရင္ေတာင္ ေၿခစံုမကန္သြားပါဘူး အေတာင္စံုမယ့္အခ်ိန္ ေက်ာ္လြန္ေနခဲ့တာေတာင္ အေဖရွာေဖြလာတဲ့ အေမခြံေကၽြးမယ့္ အစားအစာကို အသိုက္ၿမံဳထဲကေန ေစာင့္စားေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ပါ။


ဘဝဆိုတာက စိတ္ကူးယဥ္ဝတၱဳတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး ဒါေပမယ့္ သမီးအၿမဲ စိတ္ကူးယဥ္တက္တယ္ အေတြးအေခၚေကာင္းတယ္ဆိုတာ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့သူမွပါ ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ရိွေပမယ့္လည္း အဲ့ဒါကိုတဖန္အသံုးခ်ႏိုင္မွေလ ခုေတာ့ ဖန္တီးႏိုင္ယံုမွာတင္ ရပ္တန္႔ေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ့ အရာေရာက္တယ္ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရ ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားအားထုတ္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။

ဤခရီးနီးသလား
ငါးနာရီလာရသည္
မီးရထား စီးလာပါ
အလကား မစီးရ။ မူလတန္းေက်ာင္းေနအရြယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ပါ လူ႔ဘဝခရီးက နီးလားေဝးလား မသိရေပမယ့္ သမီးသြားေနတဲ့ ခရီးကေတာ့ လမ္းေပ်ာက္ေနတယ္။

ၾကီးမိုက္တဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဲ့ဒီ့ဘြဲေပးလိုက္ပါၿပီ အရင္က ပန္းတိုင္ဆိုတာ အေရးၾကီးခဲ့သေလာက္ အခု ပန္းတိုင္ေပ်ာက္တာ ႏွစ္ခ်ီခဲ့ပါၿပီ လမ္းေပ်ာက္ေနတာကို စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္ေနခဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး  လမ္းမွားကို လိုက္ေနမိသူပါ။

ခုအရာရာကို ခ်င့္ခ်ိန္တက္ပါၿပီ လူၾကီးလံုးလံုးၿဖစ္ေနတဲ့ အရြယ္ေရာက္မွ ခ်င့္ခ်ိန္ေတာ့မယ့္ သူတစ္ေယာက္ကို နားလည္ေပးပါ အၿမဲသမီးအေပၚ နားလည္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ သမီးကိုယ္တိုင္ ေတာင္းဆိုမိတာပါ။

၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာက က သမီးလမ္းမွားေနတာကို မီးေမာင္းထိုးၿပလိုက္တာပါ ၂၀၁၂ ကေနစၿပီး သမီးဘဝကို အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္ ဦးတည္လိုက္ပါၿပီ လမ္းမွားေရာက္ခဲ့ရင္လဲ လမ္းမွန္ၿပန္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားမွာပါ သမီးအိမ္ၿပန္လာေတာ့မယ္ အေဖနဲ႔အေမ မိဘနဲ႔ အတူတကြ ေနထိုင္ေတာ့မယ္ ရုပ္ဝတၱဳပစၥည္းေတြ မပံ့ပိုးႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ မိဘကို ေၿခဆုပ္လက္နယ္ ၿပဳႏိုင္မယ္ေလ သမီးလူဆင္းရဲတာမႈပါဘူး စိတ္မခ်မ္းသာတာၾကီးကို မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး တိုးတက္မလားလို႔ ထိုးထြက္ခဲ့မိတာမွ စိတ္ဓါတ္ေတြပ်က္စီးခဲ့ရတဲ့ ကိုယ့္ဘာသာ ႏွေၿမာမိပါတယ္ အဆိုးထဲက အၿမတ္ကေတာ့ အိမ္ဆိုတာ ဘယ္ေလာက္တန္ဘိုးၾကီးမွန္း သိခြင့္ရလိုက္တာပါ။

ဘဝဆိုတာ တိုက္ပြဲတဲ့ သမီးေနာက္မွာ စစ္ကူမရိွဘဲ မတိုက္ေတာ့ပါဘူး အိမ္ဆိုတဲ့ ေနာက္တန္းရိွမွ သမီးတိုက္ပါေတာ့မယ္ မႏိုင္တဲ့စစ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္တိုက္ခဲ့မိေတာ့ စစ္ရံႈးတာပဲ အဖတ္တင္ခဲ့ရတာေပါ့။

အရြက္မဲ့တဲ့ ထီးတစ္လက္ကေန ထီးရြက္၊ထီးကိုင္း၊ထီးရိုး၊ထီးခလုပ္ ၿပည့္စံုတဲ့ ထီးတစ္လက္ၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါေတာ့မွာပါ။

ညေဝးၾကယ္။